هرکس برای خودش قوانینی دارد. چه بکند، چه بپوشد چه بخورد به چه چیز واکنش نشان دهد چه چیز برایش مهم باشد چه کسانی را دوست بدارد و... . ندرتا هم پیدا می شوند کسانی که قانون ندارند. یا شاید یک قانون دارند. اینکه الان چه چیز برایم سودمند است یا با آن حال می کنم!

من در نوشتن قانون دارم. حرفهایم در حوزه فرهنگی و اجتماعی را اگر بتوانم برایش تصویری بیابم در اینستاگرام می نویسم. حرفهای کلیدی و کوتاه را در حوزه اندیشه و سیاسی در توییتر می نویسم. و حرفهای دل و عمیق تر را در هر حوزه ای اینجا در وبلاگ می نویسم.

نوشتن هم قانون خود را دارد. در اینجا تفصیل مهم است. اما دیگر کسی حال و حوصله تفصیل را ندارد. برای همین اغلب سر از توییتر در می آورم. در توییتر چون تعامل مهم است اصولی برای خود بافته ام که با روش توییتر بعضا در تضاد است. برای دیده شدن نمی نویسم، برای خوانده شدن می نویسم. حرفم را بیشتر از اینکه بخواهم خودم دیده شوم می نویسم. برای اینکه حرفم را از خودم مهمتر می دانم. عموما سعی می کنم بی تفکر ننویسم.

در توییتر کسی که فالو ام کند، بلافاصله دنبال نمی کنم. صفحه اش را می بینم و اگر 5 توییت از خودش داشت که به نظرم خوب بود، دنبالش می کنم. دنبال کردن کسی را لغو نمی کنم مگر اینکهبی اخلاق باشد. اخلاق برایم مهم است. توییت هایم را به فارسی رسمی می نویسم چون آن را رو به زوال می بینم. خاصه در شبکه های اجتماعی. اما پاسخ و نظر به توییت دیگران را ممکن است به زبان محاوره بنویسم. رشد کردن تعداد دنبال کنندگان خیلی برایم مهم نیست. همین چند نفری که دنبالم می کنند و واکنش نشان می دهند اگر حرفم را بخوانند و بفهمند و کمکشان کند، برایم کافی ست. عموما هم از میان بیش از 2000 دنبال کننده بین 5 تا 20 پسند می بینم.خلاصه از این جور قوانین برای خودم دارم.

حرفهایی هم هست که در دفتر برای آینده می نویسم. مثلا برای فرزندانم که شاید فرصت آن را نداشته باشم مستقیم به‌شان بگویم. یا می نویسم برای یاد آوری به خودم اگر مثلا 20 سال دیگر زنده بودم. از فراموشی بیزارم. مخصوصا از اینکه خودم را فراموش کنم که چه بوده ام و اکنون کجا ایستاده ام. خدا را شکر همه چیزهایی که می نویسم اغلب دیده نمی شوند. چون بخش زیادی از منِ من در نوشته هایم هست. اگرچه می دانم منِ من زیبا نیست.ولی از اینکه با آگاهی از خود می نویسم، راضی ام.

من مسئول خودم هستم و شاید مسئول دیگران و نه البته مسئول همه. آدمیزاد در جهان بینی من مسئول آفریده شده است. پس نمی توان بی تفکر نوشت. این قانون من است، منِ من!

برچسب‌ها: دل نوشته, مسئولیت_پذیری, شبکه های اجتماعی, توییتر

می خواستم بنویسم. نشد. هزار حرف نگفته و هزار طرح و ایده که گویا به زبان نمی آید. عادت کرده ایم به اختصار بدون ایفاد شبکه های اجتماعی. شاید این بار باید ننوشت و نگفت. باید سکوت کرد.

برچسب‌ها: دل نوشته, نوشتن, توییتر