این روزهای آخر عمرت بیا بخند

اصلاً برای من نه برای خدا  بخند 

گفتی که گریه هات مرا میکشد علی

یا گریه میکنم سر سجاده یا بخند 

گفتی بلند شو به سوی مسجدت برو

اینگونه که نمیروم اول شما بخند

باشد قبول رو زدن من قبول نیست

پس لا اقل به خاطر این بچه ها بخند

اصلاً بنا شد اگر خنده ای کنی

این سینه ات شکسته فقط بی صدا بخند

وقتی خداست منتظر خیر مقدمت

خوشحال باش گریه چرا ؟غم چرا؟ بخند

یاد تو چو پرهیب خیال است به پیشم              نزدیکترم با تو ولی دور ز خویشم

از ناوک خورشید نگاه تو خرابم                   نوشم همه لبخند تو و اخم تو نیشم

از نوش لب لعل تو چندی است که مستم     شوقت زده صدبار شرر بر دل ریشم

آیینه ی زیبای رُخت نور دو چشمم                 آیین غلامی درت مذهب و کیشم

دلبسته دنیا نشدم لیک چو هدهد             دلبسته ی آن یار خراسانی خویشم

تهران 19فروردین 92