یاد تو چو پرهیب خیال است به پیشم              نزدیکترم با تو ولی دور ز خویشم

از ناوک خورشید نگاه تو خرابم                   نوشم همه لبخند تو و اخم تو نیشم

از نوش لب لعل تو چندی است که مستم     شوقت زده صدبار شرر بر دل ریشم

آیینه ی زیبای رُخت نور دو چشمم                 آیین غلامی درت مذهب و کیشم

دلبسته دنیا نشدم لیک چو هدهد             دلبسته ی آن یار خراسانی خویشم

تهران 19فروردین 92