وقتی دوستانت قضاوتت می کنند، با همه شیطنت و شوخ طبعی ات، دیگر نمی توانی شوخی کنی. خاصه آنگاه که بیش از آنچه هستی می ستایندت. در خود فرو می روی و با خود بر می شماری که چه بسیار ثناء جمیل از تو بر زبان جاری ساخته و تو خود از خویشتن شرمنده ای.

امروز چند نفر دعایم کردند. دعاهای خوب. نه آنکه شایسته اش باشم. لطف شان بود. از هر دری نیکویی گفتند و مرا بدان چسباندند اما من و خدای من بهتر از هرکس می دانیم که من اینهمه نیستم.

هرچه می پندارم نمی دانم چرا در بدترین حالات چنین شد. شاید خدا می خواهد چیزی بگوید.

شاید می خواهد بگوید:"من آنچه باید بوده ام، تو هم چنان باش که باید"!

اصلا خدا برای چی انسان را افرید؟

اینکه خدا چرا انسان را خلق کرد؟ اساسی ترین سوال هستی است.از این سوال هدف و غایت هستی روشن می شود و کلید حق و باطل در همین است.منتها دلایل مختلفی ذکر شده که هرکدام شرح و بسطی به اندازه یک کتاب را می طلبد.علی ای حال بنده به  یک نمونه تنها اشاره میکنم ولی شرح آن از حوصله این سوالات خارج است واگر مجالی بود در صورت درخواست عزیزان میتوان به آنها پاسخ گفت. البته نباید فراموش کرد که این سوال راباید از خدا پرسید نه از خلق خدا.یکی از دلایل خلقت انسان که در قرآن به آن اشاره شده عبادت است."وما خلقت الجن والانس الا لیعبدون".سوال این است که آیا خدا نیازمند پرستش است؟ پاسخ این است که خیر؛ ولی اقتضای خدا بودن به لحاظ فلسفی پرستیده شدن است.یعنی خدا بودن خدا اقتضا می کند که شناخته شود و پرستش شود.همانگونه که اقتضای مخلوق پرستش است.لذا امر به پرستیدن در قرآن مشاهده نمی شود چون یک نیاز فطری است.در قرآن امر به این می شود که معبود حقیقی را بپرستید.یک وجه خلق انسان میتواند این باشد.یعنی انسان باید خلق می شد.نه اینکه خدا مجبور بود،بلکه اقتضای خدایی اش این بود.مثلا اقتضای آتش نور و گرماست نه اینکه ما تشریع کنیم که آتش بسوزاند یا نسوزاند.این مساله مستلزم یک نگاه فلسفی است و شرح بیشترش برای کسانی که با فلسفه آشنایی کمتری دارند ملال آور است.

چقدر زیرکانه!چقدر هوشمندانه! چقدر زیبا پسندانه! ولنتاین! روز انتخاب معشوقه.روز شهادت والنتین مقدس.می خواهی برای آن کس که دوستش داری چه هدیه ای بخری؟...برای معشوقت چه هدیه ای داری؟

اصلا نمی دانم از کی این ماجرا باب شد.تا همین دو سه سال پیش از این خبرها نبود.عاشقی و این بساط ها که همیشه تاریخ به راه بود.روز معشوق را می گویم،سابقه نداشت.چشم باز کردیم و دیدیم همه از ولنتاین حرف می زنند.حالا جالب است که به جای عشاق ، دوست پسر ها و دوست دختر ها این روز را از آن خود می دانند.چیزی که نامش را عشق می گذارند و به آن سرگرمند،غافل از اینکه این همان ... مهم نیست.هر چه می گوییم می گوید حسودیتان می شود.عرضه نداری،دیگران را منع می کنی.و خدا شاهد است که علی (ع) از معاویه زیرک تر است لکن بنای غدر و خیانت ندارد.بگذریم.

دیگر خیلی وضع خطرناک شد و وجه تسمیه این روز سر از جاهای باریک در آورد.گفتیم که ای دل غافل! ما خودمان در فرهنگ ملی مان از این چیزها داریم و نیاز به این فرهنگ های وارداتی نیست.اسم قشنگی هم دارد.ایرانی ایرانی! سپندارمذگان! به جای اینکه ببینیم اصلا فرهنگ خوبی است یا نه می آییم بومی اش می کنیم آن هم نه فرهنگ را ، فقط نامش را.جالب است.همه می پرسند:تو برای معشوقت چه هدیه ای داری؟

کاری به اینها ندارم.به آنها هم ندارم.در این فکرم که من هم...من هم عاشقم.شاید دوست دارم عاشق باشم.اما عشقم فرق می کند.معشوقم فرق می کند.حتی روز معشوقم هم فرق می کند.من مفهوم عشق را نمی توانم لوث کنم.عشق پاک است.محبت های ظاهری و گاه کثیف این عوام که عشق نیست.عشق یکی است.نور است.مثل خدا.

هر روز روز خداست.هر روز روز معشوق است.آن روز که به خدا نزدیک ترم روز معشوق است.راستی تو برای معشوقت چه هدیه ای داری؟

حالا نشسته ام و دارم می نویسم.انتهای کلاس.هنوز استاد نیامده و همه با هم حرف می زنند.من هم که در جمع همکلاسی ها نیستم، حرفهایشان به گوشم می رسد.از فوتبال می گویند ، از بازی دیشب بارسا و رئال.

- عجب مسابقه ای بود

- بهترین بازی باشگاهی دنیاست.

ـ میلان و اینتر و بعضی دربی ها خیلی خسته کننده است.

- گوآردیولا با کریس رونالدو درگیر شده بود ، دیدی؟

- عجب گلی زده بود.

- بازیشان سیاسی هم هست.بر سر اختلاف با کاتالونیا (جدایی طلبان باسک)

بارسلونا از کاتالونیا و رئال مادرید از اسپانیا.حرفهای زیادی رد و بدل می شد.همینطور همه از بازی دیشب حرف می زنند.انگار هیچ حرف دیگری ندارند.البته گاهی حرف از تمرین نوشتن ها هست.اما حالا حرف بر سر بازی دیشب جولان می دهد در فضای کلاس.می توانم ادعا کنم تقریبا تمام کلاس درباره ی فوتبال حرف می زنند.غیر از دخترها که آن طرف تر هستند و نمی دانم چه می گویند.

چند حلقه ی معرفت (!) شکل گرفته که در آن درباره فوتبال تبادل نظر و تضارب رای دارند.یکی طرفدار بارسا و یکی طرفدار رئال.بحث خیلی داغ است.آنقدر داغ که مرا هم دارد کم کم داغ می کند.خیلی شور و هیجان زیاد است.دارم داغ می شوم و مترصد فرصتم تا چیزی بگویم و اطلاعات فوتبالی ام را به رخ بکشم.ناگهان چیزی می شنوم که تمام بدنم به یکباره سرد می شود.یخ می کنم.دیگر گوشم چیزی نمی شنود.زمان به کندی برایم می گذرد.انگار شیشه ی داغ را انداخته باشی در آب سرد، خُرد می شود.خُرد شدم.وای این دیگر چه بود؟...

حالا تنهایم ، تنها در خودم.با کوله باری از غم که خود آفریده ام.گفت: این ال کلاسیکو است.در طول سال فقط چند بار تکرار می شود.پس می ارزد که بیدار بمانی!

ال کلاسیکو! دارم فکر می کنم که چه دنیای کوچکی دارد.غایت القصوای مقصودش همین است که شبی بنشیند و ال کلاسیکو ببیند.می خواهم سیاسی به مسئله بنگرم که فوتبال چیست؟ حالش را ندارم.می خواهم فرهنگی نگاه کنم، رهایش می کنم ، اصلا او چرا؟

به خودم نگاه می کنم.با هر میزان علاقه ای به فوتبال می نشینند و شبی را بیدار می مانند تا ال کلاسیکو ببینند.

من که ادعا می کنم.اما خجالت می کشم.از خودم ، از خدا.چند شب بیدار ماندم تا بازی خدا را ببینم؟! شب که پیشکش ، صبح را هم گاهی ... من هم ادعای عاشقی دارم و کجاست عشقی که زرد رویی اش نشان عشقم باشد؟!

حیف که نمی توانم در کلاس گریه کنم.بغض می کنم.بغضم را فرو می خورم ، باید گریه کنم به حال این غفلت زدگان، نه ! باید گریه کنم به حال خودم.باید گریه کنم برای خدا.آغوش گرم خدا را حس می کنم اما رویش را ندارم که به خدا نگاه کنم.چشمانم از اشک پر است اما نمیگذارم بیرون بریزد.

خدایا من خیلی از تو دور شدم، اما می دانم که با منی! بیچاره کرده ام خودم را. دستم را بگیر.نه!

خدایا مرا در آغوش بگیر...

پی نوشت:

۱. ال کلاسیکو چند شب در سال اتفاق می افتد و اوج فوتبال است.شب های خدا را بشمار!

۲.محرم اوج خداست.بوی محرم می آید.

من باید عاشق باشم وگر نه می میرم.من باید دوست بدارم وگرنه پژمرده می شوم.دارم می سوزم از بی مهری.دارم می شکنم از روزمرّگی.زندانی شدم در خود.پرنده ی فکرم محصور شده است.خود را به در و دیوار ذهنم می کوبد تا دری بگشاید.بر عبث می پاید.هیچ چیز آرامم نمی کند.هیچ چیز راضیم نمی کند.می خواهم فریاد بزنم.آن قدر فریاد بزنم که خودم هم بشنوم.دوست دارم بالای تپه ای که حالا روبرویم نشسته و به من می خندد بایستم و فریاد بزنم.فریاد بر شهر که نکبت بی مهری دارد غرقش می کند.دوست دارم دست به آسمان ببرم و یک ستاره را به زور هم که شده به زمین بکشانم.می خواهم یک بار هم که شده شهر طعم نورهای واقعی را بچشد.بس است این همه نور تصنعی.بس است لبخندهای زورکی.بس است محبت های دروغین.بس است این همه تزویر و ریا.

می خواهم بروم بالای تپه.سر به آسمان کنم و فریاد بزنم.آن قدر فریاد بزنم که صدایم خونین شود.بعد که دیگر صدایی برایم نماند،برای همه بشریت گریه کنم.بی صدا! برای خودم، برای تو،برای ... حتی برای خدا! دوست دارم ضجه بزنم بی صدا.دوست دارم اشکهایم در حلقه ی چشمانم نماند.دوست دارم مثل کودکی ام گریه کنم.آن قدر که از گریه خوابم ببرد.دیگر نبینم بر شهر چه می گذرد.و زمانی بیدار شوم که آفتاب نوازشم می کند.نسیم نوازشم می کند.پرندگان صدایم می کنند. ...آری...چه خواب شیرینی!

اما شب هنوز به آخر نرسیده ومن می خواهم خورشید را تجربه کنم.دلم نمی خواهد برگردم.می خواهم همانجا بمانم و همانطور به خدا خیره شوم و آن قدر نگاهش کنم که چشمانم سپید شود.

آه چقدر دلتنگ آسمانی شدنم.چقدر اینجا پر است از زمین! من هنوز نتوانستم بروم آن بالا.اینجا در اتاق گرم و مرطوب نشسته ام بی هیچ حرکتی.انگار زمان ایستاده است.حتی قلم دیگر نمی چرخد.خسته ام...خسته!

خدایا مرا در آغوش بگیر!

مرتب می گویند بنویس.چه بنویسم؟ می گویم نوشتن دل می خواهد می گوید بنویس.می گویم از چه بنویسم؟ می گوید از خودت ، از حال و روزت ، از ... می گویم چرا از حال و روزی بنویسم که خاطر دیگران مکدر کنم؟ می گوید بنویس!

دیگر زده ام به خط بی خیالی.هر چه بادا باد.به اطرافم که نگاه می کنم همه دنیا زده اند.سیاست زده ، مال زده ، قدرت زده ، شهوت زده و ...

نمی دانم چه باید بکنم؟چرا کسی نیست که بیاید همه را جدا کند از این همه دنیا؟ چرا کسی به فریاد دل مردمان نمی رسد؟می دانی چیست؟ از وقتی شکم درد را دل درد نامیدند به این مشکل دچار شدیم.از وقتی که دل تعبیر به شکم شد.حال آنکه دل فراتر است.

دل عرش الله الواسعه است.دل حرم خداست.چقدر خدا دارد در شهرهای ما کمرنگ می شود.چقدر سکولار شدیم!

خدایا مرا در آغوش بگیر!