"احمد سیفی از آزادگان غیور کشورمان که سال‌های بسیاری از عمر خود را در اردوگاه موصل چهار و در اردوگاه‌های دیگری در عراق سپری کرد به دلیل عوارض ناشی از شکنجه‌های دوران اسارت دار فانی را وداع گفت.

این آزاده سرافراز کشورمان روز گذشته در بیمارستان ساسان تهران به مقتدای خود،‌ امام، یار دیرینه‌اش در دوران اسارت، سید آزادگان و دیگر یاران و همرزمان شهیدش پیوست."

چند روز پیش که این خبر را دیدم خیلی متاثر شدم.متعجب شدم و متاسف.دنیای عجیبی است.یکی همنام خودت هست که مسیری را که ادعایش را داری رفته است و رسیده است.نمی شود خودت را جایش بگذاری.حتی نمی توانی قیاس کنی خود را با این بزرگمرد.

من کجا و او کجا! «صلاح کار کجا و من خراب کجا   ببین تفاوت ره از کجاست تا به کجا»

سالها برای اسلام جنگید.مانند رزمندگان دیگر  جهاد اکبر و اصغر را با هم گذراند و من برای اسلام حتی یک سیلی هم نخورده ام.او سالها در موصل چهار و تکریت یازده اسیر بود و آزاده شد.اما من هنوز اسیر نفسانیات خودمم.او سالها زخم و درد شکنجه ها را تحمل کرد و من... چه بگویم؟ قیاس من و او قیاس مع الفارق است.تنها دلخوشی ام این است که همنام او هستم.

"کمیلیان" بداند که استاد حقیقی همه ما این احمد سیفی است.اینها هستند که هنوز شناخته نشدند،حتی در میان ما که ادعای رهروی آنها را داریم.غریب و مظلوم مانده اند در کوچه های غربت و دلتنگی و بی مهری ما.چه زود فراموشمان شد "نگذارید پیشکسوتان شهادت و خون در پیچ و خم زندگی روزمره به فراموشی سپرده شوند." اما کارهای به اصطلاح فرهنگی ما آن قدر سرگرممان کرد که فراموششان کردیم.راهیان نور رفتیم و شهید را در قلب پدرش تنها گذاشتیم تا سیاحت کنیم ؛نه زیارت!

احساس حقارت می کنم در برابر این بزرگمرد.من و امثال من فقط حرف می زنیم و ادعا داریم.مرد آن است که درد می کشد و دم بر نمی آورد، و از تمام وجودش برای حق مایه می گذارد.ما هم قرار بود نگذاریم این انقلاب به دست نا اهلان و نا محرمان بیفتد.قرار نبود "دلار" و "مرغ" ما را به انقلابی که هزاران احمد سیفی برای آن جان داده اند ، بد بین کند.حاج احمد ، شرمنده ام!

شادی روح شهید "حاج احمد سیفی" صلوات

پی نوشت:

آزاده حاج احمد سیفی 31 تیرماه امسال در بیمارستان ساسان تهران درگذشت و به جمع یاران شهیدش در بهشت زهرا پیوست و آسمانی شد.خداوند او را بر سفره حضرت زهرا (س) مهمان کند.و بر علو درجاتش بیفزاید.