بله اسلام آیات زیادی درباره ی "جهاد" دارد؛ البته هر جهادی به معنی "قتال" نیست.هرچند قتال و کشتن نیز در مواقعی ضروری است.اما اسلام آیات زیادی هم درباره ی سلم و دوستی ، رعایت قانون و حدود الهی ، اتحاد و یکپارچگی، گذشت و ایثار،اتحاد اهل کتاب و ادیان با یکدیگر و دهها مساله ی دیگر دارد.

تکیه ی دشمنان اسلام بر آیات جهاد ، برای بهره برداری از آنهاست.برای نیل به اهدافشان است.چرا که جهاد ، نقطه ی انتهایی حرکت رو به جلوی اسلام است.جهاد نقطه ای است که آنها را ناکام می گذارد.جهاد یعنی کوشش در راه حق که دشمنان اسلام آن را نمی خواهند و دوست دارند اسلام با تسامح و تساهل برخورد کند.دشمن از اینکه مسلمانان در راه حق در مواقع لزوم از جان خویش هم می گذرند، هراس دارد.

اما درباره ی سوال دوم خودتان پاسخ را گفتید.اینها یک گروه هستند که هیچ ربطی به اسلام ندارند و بر مبنای برداشت سطحی خود و بدون اطلاع از قرآن و سنّت پیامبر (ص) ، احمقانه و جاهلانه دست به کشتار می زنند.اینها به گواه اسناد ، ارتباطات گسترده ای با دشمنان درجه یک اسلام یعنی غرب دارند و برای تخریب چهره ی اسلام ، به مسلمان کشی دست می زنند.اینها بویی از اسلام نبرده اند که اگر برده بودند، رقصیدن با جنایت کاران بزرگ دنیا را حلال نمی دانستند و دفاع از مظلومین فلسطین را حرام اعلام نمی کردند.به یقین اینها از مشرکین و کفار دوران جاهلیّت پست ترند و اصلا مسلمان نیستند.

غنائم جنگی که در جنگ های اسلام بدست می آمد حلال بود در حالی که اگر لشکر مهاجم غنیمت برد ظلم کرده؟ و زنها را به کنیزی بر گزیدن اینها را چگونه جواب می دهند؟

قبل از پاسخ به این سوال باید بگویم که یک نکته ظریف در تمام برخوردهای اسلام وجود دارد.وآن اینکه اساسا کاری که انجام می شود بر مبنای حق است یا خیر.مثلا دو نفر رابطه جنسی برقرار می کنند این مساله حرام است و از نظر اسلام بسیار قبیح است.لکن با خواندن دو جمله بین این دونفر که حضرت حق آن را تشریع فرموده است این ارتباط زیباترین ارتباطات نزد خداوند می شود.

در مساله غنایم جنگی باید دید کدام جبهه برحق است؟جبهه ای که دعوت به سعادت می کند یا جبهه ای که برای دنیای خود می جنگد؟طبیعی است که غنایم جنگی در نگاه اسلامی برای مسلمینی که برای دفاع از حق آمده اند حلال و برای جبهه باطل حرام است.چرا که این غنایم و کل کاینات از آن خداست.البته مساله ناموس و حلال بودن آن بر مسلمین در همه جا صادق نیست.تنها در جهاد ابتدایی است که همه چیز دشمن بر مسلمین حلال می شود.البته در آن هم یک اثر بزرگ تربیتی وجود دارد.در جهاد ابتدایی (نه جنگ مسلمان با مسلمان!) یعنی وقتی مسلمین دین خود را با منطق به سمت کفار می برند و سران کفار مانع از رسیدن پیام اسلام به مردم خود می شوند ، اگر نصیحت ومنطق اثر نکرد و چاره ای نبود ، مسلمین ابتدا به جنگ می کنند و  در جبهه جنگ هرکجا که باشد ، مال و جان و ناموس دشمنان در معرکه بر مسلمین حلال است.

اثر تربیتی این است که بعد از اینکه جان دشمنان متخاصم گرفته شد ، مال به عنوان بهره و مزد مجاهدین با نظر رهبر جامعه مسلمین تقسیم می شود.این تشویق است.و اثر تربیتی بزرگتر این است که از آنجا که دشمن کشته شد و خانواده او بی سرپرست شد ، مسلمان به بهانه خدمتگزاری خانواده او ،آنها را به خانه خود می برد و از این طریق با فرهنگ مسلمین و دین مبین آشنا می شود و تحت سرپرستی مسلمان واقع می شود.در حالی که طبیعتا عکس این مساله مشروع نیست.چون طبق "قاعده نفی سبیل" مسلمان نمیتواند تحت سرپرستی کافر قرار بگیرد.چون حرمت مومن به خدا از حرمت خانه خدا بالاتر است  و در عین حال کافر به او در ردیف پست ترین هاست.البته نباید فراموش کرد که اسلام موافق برده داری نیست بلکه به عکس به بهانه های مختلف با نگاه مستحب یا کفاره برخی خطاها توصیه شده است بنده ای را آزاد کن.این منطق اسلام است.

یادم می آید سال 1385 بود که برای اولین بار امام خامنه ای (حفظه الله) در جریان دیدار با دانشگاهیان نکته جالبی را ذکر کردند.اینکه ایران باید تبدیل به قطب علمی جهان شود، چنانکه اگر کسی خواست به منابع اصلی علمی رجوع کند ، مجبور باشد زبان فارسی را بیاموزد.امروز نیز حضرت ایشان در دیدار با مردم شریف اسفراین این مساله را مجددا مطرح فرمودند.این حاکی از اهمیت این موضوع و عزم رهبر عظیم الشان برای نیل به این هدف بزرگ است.

شاید در بادی امر این استراتژی بسیار خام به نظر برسد.مخصوصا اگر بدانیم که 6 سال پیش که حضرت ایشان این موضوع را طرح کرده اند رسیدن به این جایگاه را تا 50 سال آینده در نظر گرفتند.اما اگر کمی تامل کنیم و زوایا و خفایای این مساله را بررسی کنیم شاید ما هم با امام (مدظله العالی) هم نظر باشیم.

سرعت رشد علمی  ایران در ده سال گذشته بالاترین سرعت رشد علمی در جهان و 11 برابر متوسط جهانی است و این نشان دهنده ثبات در کشور است.جریان علمی در مراکز علمی و دانشگاهها و تلاش برای کسب علم  و بالاتر از آن تولید علم به وضوح در حال همه گیر شدن است.البته به عقیده نگارنده افزایش دانشجو دلیل بر رشد جریان علمی در کشور نیست.چراکه عملا همه کسانی که وارد دانشگاه می شوند در جریان تولید علم قرار نمی گیرند.بلکه این رشد ارائه مقالات و یافته های علمی در بسیاری از رشته های علوم که هر روز بیشتر و بیشتر می شود است که نشان از ظرفیت بالای جوانان و دانشمندان دارد.

حال که این رشد سریع علم را در کشور به همت جوانان و دانشمندان شاهد هستیم این سوال مطرح می شود که آیا نظام علمی کشور حقیقتا ظرفیت رسیدن به این جایگاه رفیع را دارد؟ پاسخ این است که خیر.درست است که علی رغم تمامی محدودیت ها و تحریم ها این حرکت پرشتاب علمی بی نظیر است لکن نباید فراموش کرد که مشکلات زیادی در نظام علمی کشور وجود دارد.

نظام آموزش و پرورش غیر کاربردی و غیر هدفمند ، کنکور ، نظام فرسوده آموزش عالی ، توجه به کمیت دانشجویان تحصیلات تکمیلی به جای افزایش کیفیت پایان نامه ها ، توجه نکردن به کاربردی بودن مقالات و پژوهش ها ، عدم ارتباط درست و منطقی صنعت و دانشگاه و چه و چه تنها بخشی از اشکالات جریان علمی کشور از آموزش ابتدایی تا مقاطع بالاتر است.

بدیهی است زمانی می توانیم قطب علمی جهان باشیم که این نظام به طور یکپارچه اصلاح و با نظمی نوین و اسلامی طراحی شود.نظامی که شایستگی هدایت علمی دنیا را تا همیشه داشته باشد.لکن نیل به این هدف ممکن نیست مگر زمانی که جامعه علمی کشور به این باور برسد که نباید مبهوت و مقهور و مسحور رشد علمی غرب شود.دانشگاهیان ایرانی باید تجربیات غرب را سکویی برای پرش به قله های رفیع علمی بدانند و باور کنند که می توان از غرب هم بالاتر رفت.امروز نیازمند یک انقلاب علمی هستیم و تا به این باور نرسیدیم که علم غرب و روشهای علمی غربی وحی منزل نیست و می توان به بهتر از آن دست یافت ، قطعا دست یابی به آن جایگاه رفیع علمی غیر ممکن خواهد بود.

امروز فرمان جهاد علمی امام (حفظه الله تعالی) ترجمان  این جمله پیامبر اعظم (صلی الله علیه و آله و سلم) است که فرمودند: «دانش اگر در ثریا هم باشد مردانی از سرزمین فارس بدان دست خواهند یافت».